Garðar bara fór, af hverju?

Garðar var sænskur Víkingur og kom frá því svæði sem ég á heima núna, Småland, hann sneri frá og skildi enga erfingja eftir sig eða mannskap á Íslandi (Garðarshólma), hann hafði sem sagt vit á því að koma sér burtu, og sögusagnir eru um hann hafðar frá einu góðu partýi í Kænugarði, þar hann baðaði góðum mjöð og slavískum kvinnum og þykja þær með endemum góðar í kvenlegum listum, þar mun Garðar hafa haft á orði vel við skál, og er sagt að Garðar hafi verið sannorður mjög er hann var við skál og gott kvennfengi, að hann hafi yfirgefið hólma þann er hann af hógværð nefndi eftir sér sjálfum, vegna þeirrar ástæðu einnar að líkur væru sterkar á því að hólma þessum yrði stjórnað af framsóknarmönnum í slagtogi við sjálfstæðismenn um framtíð langa og yrði stjórnartíð þeirra samverkamanna skuldsöm og erfið landinu öllu, og eitt það versta sem hann sæi fyrir sér var og röta sú sem hleypti upp hnúðum myklum á hreifingu náttúrunnenda sem slæðst hefðu til hólmans, og væri sú röta að miklum hluta unnin af sakleysingja, hirðfífls nokkurs er hólmbúum hefði verið ástkær um langar tíðir, hirðfífli þessu yrði þó ekki kennt um, enda hefði greiið verið vélað til þessa með ölmusugjöfum frá ráðandi öflum hólmans, að því mæltu lyfti Garðar horni sýnu mikilúðlega og hrópaði snjallri röddu við fögnuð fylgismanna sinna, “skál og hór og meiri bjór” segja sögur að Garðar hafi haft ofur gaman að hljómlist fólks er Kænugarð bjó og spáð þeim miklum frama í tónlistarglímum framtíðar er verða myndu mikið tímaeyðsluefni framtíðarmanna og huggun á raðgreiðslu tímabili sem í hólmann myndi gera innreið og fangelsa tjáningarfrelsi hólmbúa um langa framtíð.